بر آستانه ي روحم تکيه مي زنم
با شانه هاي برهنه اي
که موهام را پوشيده است
مي دانم
نفست بر باد خواهد داد
جانم را
آستانم را
گيسوانم را
زلف بر باد مده تا ندهي بر بادم
* * *
فصل بادام تکانيست و
سوختن آفتاب
مرد من
دامن
به زير نگاهت گرفته ام
Prenumerera på:
Kommentarer till inlägget (Atom)
Inga kommentarer:
Skicka en kommentar